MerengueMerengue is toch de vrolijkste en meest dansbare vorm van Latijnsamerikaanse muziek, aldus Eddy Herrera (o.a. bekent van de hit Carolina). Deze uitspraak geeft in een notendop weer, wat merengue ongeveer is. Want inderdaad is merengue een zeer vrolijke Latijnsamerikaanse muziek- en dansstijl (ook al zijn er veel treurige merengues, maar dat terzijde) en erg dansbaar bovendien. De merengue is afkomstig van de Dominicaanse Republiek, een land op een van de grote Antillen, het eiland Hispaniola, dat de Dominicaanse Republiek moet delen met Haiti. Op dit eiland en om precies in de landbouwstreek Siboa, is de merengue ontstaan. Dit moet gebeurt zijn zo in de eerste helft van de 19-de eeuw.
Ook voor de merengue geldt, dat hij ontstaan is uit zowel Europese als Afrikaanse invloeden en instrumenten. De traditionele merengue wordt gespeeld met een 'tambora', een trommel die zowel met een stok als met de hand bespeeld wordt en verantwoordelijk is voor de onmiskenbare roffel tussen de vierde en de eerste tel. Verder is er de 'guaro', een rasp, meestal van metaal, die over het algemeen met een afro-kam bespeeld wordt en een hoog raspend, slijpend tot sissend geluid voort brengt. Onmisbaar in de traditionele merengues, ofwel merengue tipico, is ook de accordeon. Al heel snel is de merengue uitgebreid met een saxofoon, die een belangrijke rol in het onvermoeibaar antwoord op de zangpartij. Later zijn daar weer bijgekomen: de piano, een blazerssectie, bongo's en andere percussie en synthesizers. Vaak gingen deze aanvullingen ten koste van de accordeon.
De merengue is in haar geschiedenis voor vele politieke doeleinden gebruikt. Zo werd hij vlak na zijn ontstaan gebruikt om zich af te zetten tegen het buurland Haiti. In de periode van 1930 tot 1961 is de merengue gebruikt door de toenmalige dictator Trujillo. Deze dictator, zelf afkomstig uit de rurale streek, hield dusdanig veel van de merengue, dat hij er zeker van wilde zijn dat hij ze kon horen en dansen op ieder feest waar hij verscheen. Hij verklaarde de merengue daarom tot nationale muziek. Een tweede reden waarom hij dit deed, was om de oude (stadse) elite te pesten, die tot dan toe neer keek op de merengue. Deze ontwikkeling heeft de merengue in eerste instantie een enorme impuls gegeven. Het aantal Merengue-orkesten groeide explosief. Ook werd de merengue gebruikt als exportproduct: sterke radiozenders bliezen de merengue ver het Caribische gebied in. Er was echter ook een muzikale keerzijde aan de politieke bemoeienis met de merengue. Trujillo duldde, zoals het een dictator betaamt, geen ontwikkeling. De merengue bleef daarom steken op het niveau van de jaren dertig. Pas nadat Trujillo plaats maakte ging de ontwikkeling van de merengue verder. Ook in die tijd bleef de merengue voor politieke doeleinden gebruikt worden, in eerste instantie tegen Trujillo en later als protest op de Amerikaanse invasie in 1965.
Bron: Jeroen Con Sabor